هفت گام برای کمک به یادگیری کودکان مبتلا به اتیسم

اتیسم چیست؟

اتیسم یک بیماری نیست بلکه یک اختلال رشد در عملکرد مغز است.فراد اتیستیک سه نوع علامت را نشان می دهند: روابط اجتماعی ضعیف، مشکلاتی در ارتباط کلامی و غیرکلامی، و نیز علائق و فعالیتهای محدود. این علائم در سه سال اول زندگی بروز می کند و به نظر می رسد که در سرتاسر زندگی ادامه پیدا می کند. اگرچه داروی خاصی برای درمان اتیسم وجود ندارد، ولیکن شروع زودتر آموزش، ضروری است چرا که ممکن است موجب بهبودی رشد اجتماعی و کاهش رفتارهای نامطلوب گردد. و احتمال دارد افراد اوتیسم بتوانند زندگی نرمالی داشته باشند.

از هر 10 هزار نفر، 10 الی 20 نفر به اوتیسم مبتلا هستند که این آمار بستگی به تشخیص معیارهای قابل استفاده دارد. گاهی اختلالات مشابه موجب می شود 2 تا 3 برابر ، به آمار افزوده شود. نسبت پسرهای اتیسم 4 برابربیشتر از دخترها است و این اختلال بین تمام نژادها وهمه طبقات جهان، با شدت متفاوت به چشم می خورد.

چندین نشانه وجود دارد، که به طور زیاد و غیرمعمول در بیشتر افراد اتیسم مشاهده می شود، مثل خودآزاری و رفتارهای پرخاشگرانه. این رفتارها ممکن است طولانی مدت باشند و این ثابت می کند که تغییر این گونه رفتارها کار مشکلی است و لذا از سوی افرادی که با او زندگی می کنند و درمانگران و مربیان آموزشی او تلاش مضاعفی را می طلبد. فرمهای خیلی خفیف آن، مشابه یک اختلال شخصیتی همراه با ناتوانی در یادگیری است.

به چه کسی اتیسم می گوییم؟

اتیسم یک اختلال نافذ رشد است. بعضی از پزشکان برای افراد اتیسم از واژه اختلال حواس استفاده می کنند چرا که دامنه دقت آنها پایین و علائم شان متفاوت است. اتیسم در بعضی از افراد ممکن است اصلا تشخیص داده نشود مخصوصا آنهایی که علائم خفیفی دارند یا چند معلولیتی هستند. محققان چندین معیار برای تشخیص اتیسم دارند.

بعضی از معیارها که بسیار استفاده می شود عبارتند از:

در بازیهای اجتماعی و تخیلی یا ناتوان هستند یا به گونه ای ضعیف عمل می کنند.

آنها در دوست یابی ناتوانند.

توانایی شروع یا ادامه مکالمه را ندارند.

دارای حرکات کلیشه ای ، تکراری و زبان غیرمعمول می باشند.

به چیزهایی ( الگوهای محدود ) که مورد علاقه شان است به طور غیرعادی توجه می کنند.

به نظر می رسد علاقه مند هستند، کارهای یکنواختی را به صورت روزمره انجام دهند.
به قسمتهایی از اشیا دل مشغولی دارند.

این علائم برای تشخیص اتیسم کافی نیست آنها اغلب با اختلال نافذ رشد شناخته می شوند و به طریق دیگری مشخص نشده اند. به بعضی از افراد که علائم اتیستیکی دارند و در مهارتهای زبانی رشد خوبی دارند سندرم آسپرگر می گویند. تعدادی از بچه ها در سال های اول زندگی نرمال به نظر می رسند سپس مهارتهای خودشان را از دست می دهند و رفتار اتیستیکی نشان می دهند آنها ممکن است با اختلال از هم گسیختگی کودکی شناخته شوند. "سندرم رت" شامل دخترانی است که ویژگیهایی مثل رشد ناکافی مغز، حمله های ناگهانی، مشکلات عصبی داشته و با رفتارهای اتیستیکی شناخته می شوند."PDD-Nos" ، "آسپرگر"، "CDD" و "سندرم رت" همه در طیف اختلالات نافذرشد قرار می گیرند. مشکلات شنوایی ممکن است ما را برای تشخیص اتیسم گیج کند، بچه هایی که دارای تاخیر گفتاری هستند باید از نظر شنوایی چک شوند.

بعضی از بچه ها علاوه بر مشکل اتیسم دچار مشکل شنوایی هم هستند نیمی از بچه های اتیستیک بهره هوشی زیر 50 دارند، 20 درصد بین 50 تا 70 و 30 درصد بالاتر از 70 می باشند تخمین زدن بهره هوشی در بچه های کوچک اوتیسم مشکل است چون آنها مشکلات رفتاری و زبانی دارند و این امر به نوع تستها و چگونگی طراحی آن بر می گردد. درصد کمی از بچه های اوتیسم نبوغ خاصی دارند. این اشخاص در بعضی از زمینه ها محدودیت هایی دارند، اما مهارتهای فوق العاده ای در زمینه ی موسیقی، ریاضیات، نقاشی یا تجسم فکری دارند.

علائم رایج اتیسم چیست؟

بچه هایی که برچسب اتیسم دارند در رفتارهای اجتماعی دچار مشکل می باشند. افراد اتیسم ممکن است به هنگام نامیده شدن عکس العملی نشان ندهند و از نگاه کردن به اشخاص اجتناب کنند. آنها اغلب دارای لحن یکنواخت هستند و در واکنش به احساسات دیگران، از طریق حالات چهره ای مشکل دارند و همچنین هنگام صحبت کردن با دیگران در مورد رفتارهای مورد علاقه شان از نگاه کردن به صورت دیگران اجتناب می کنند و آنها از اثر منفی رفتارشان روی افراد اطلاعی ندارند، و به نظر می رسد که از احساسات دیگران در مورد خودشان بی اطلاع هستند.

تعدادی از بچه های اتیسم درگیر یک سری حرکات تکراری از قبیل حرکت پاندولی وچرخاندن مو با دستهایشان هستند یا رفتارهای خودآزاری از قبیل کوبیدن سر دارند، آنها دوست دارند صحبتهای دیگران را تکرار کنند و به جای به کار بردن ضمیر من ، نام خود یا ضمیر دیگری را به کار ببرند تعدادی از آنها با یک صدای آهنگین در مورد موضوعات مورد علاقه شان صحبت می کنند یا به کسانی که با آنها صحبت می کنند بی اعتنا هستند. آنها در تشخیص صداها، حس لامسه و دیگرحواسشان، پاسخ مناسبی نمی دهند آنها نسبت به درد احساس کمی دارند و ممکن است یکی از حواسشان برتر از دیگری باشد که چنین حسهای غیرمعمولی ممکن است در علائم رفتارهای آنها تأثیر داشته باشد، مثل اجتناب از بغل شدن.